Soms verwacht ge méér van mensen , omdat gij als vroedvrouw zo veel voor hen over hebt. Ge leeft mee, ge bewaakt hun baby, ge slaat uw pauze over, ge ondersteunt, ademt mee, buffert, knikt en countert, legt uit, ruimt op en af, en als de baby op de huid ligt om te buidelen, dan maakt ge foto’s. Alles voor hun. Meestal krijgt ge wel een dank u wel, en echt, daar doet ge het niet voor, maar soms krijgt ge niks. Niets.
Uitspraken zoals’: Het is toch uw job’.
Is het maar een job?
Terwijl iedereen weet en voelt dat het lifechanging crisissen zijn waar de vroedvrouw op de supporterslijn staat bij zwangerschap, bevalling, wonderend ouderschap.
Het is géén job, het is ZIJN.
Het is onnozel, maar het kwetst mij als mensen niet dankbaar zijn voor de zorg van hun vroedvrouw, prenataal, per- of postnataal, en enkel kritiek hebben of onverschillig zijn. Vroedvrouwen laten namelijk hun eigen gezinnen achter, om te zorgen voor andere gezinnen. Dat verdient méér erkenning. Niet alleen in woorden, schouderklopjes en appreciatie, maar ook in geld. In loon. In RIZIVnummers en ‘loon naar werk en verantwoordelijkheid’.
Goed verteerbare donuts, die je goed kan vasthouden, en die niet kruimelen verdorie.
Neske de Wijzervrouw
neskedewijzervrouw.wordpress.com 